Mijn 3 weken met de fitbit
Enfin, 1 week, want daarna heb ik hem terug uitgedaan. Spoiler alert!
Weet ge nog? Ik was op zoek naar een activity tracker. En eigenlijk was mijn conclusie toen al dat trackers zonder hartslagmeter niet veel voor mij kunnen betekenen. “Voor mij” zeg ik, laten we niet veralgemenen. Verklaart ook waarom ik halsreikend uitkijk naar de nieuwe lichting trackers, met ingebouwde hartslag.
En net vandaag kreeg ik een mailtje van Coolblue (al van gehoord?) dat ze de Fitbit Charge HR op voorraad hebben, de poor man’s Apple Watch zeg maar. En normaal gesproken zou ik hem prompt besteld hebben, ware het niet dat ik recent een Fitbit getest had.
Na mijn vorig artikeltje werd ik aangesproken door Jeroen Oeyen, best personal coach ever en dus ook mijn personal coach, die voorstelde om een Fitbit voor 3 weekjes te testen. Blijkbaar gebruiken zijn collega’s en hijzelf Fitbits voor allerlei bewegingsprogramma’s in bedrijven (jaja, die dingen gebeuren) en was hij dan ook benieuwd naar mijn ervaring.
En toegegeven: de eerste dagen waren we onafscheidelijk, de Fitbit en ik. (moest ook wel, wil het ding meten hoe actief ik ben of niet). Jammer dat ik de eerste nacht al vergeten was hoe je moet vertellen dat je gaat slapen (door nerveus op de Fitbit te tokkelen, ik kan je garanderen: dat is een a-typische handeling net voor je in slaapt valt) maar de rest van de 1ste week verliep alles vlot.
En wat hebben we geleerd vandaag? Wel: de dagen dat ik een loopje gepland had (en ook deed, mocht je daar aan twijfelen) haalde ik vlot de 10.000 stappen, de andere dagen ging dat moeilijker. De dagen dat ik op kantoor in meetings zat antwoordde de Fitbit teleurgesteld met 1 of 2 lichtjes (2000 of 4000 stappen) als ik samenzweerderig en discreet aan mijn armbandvriend vroeg hoe de vlag erbij hing. De dagen dat ik pendelde tussen thuis, kantoor, klanten en daarbij nét iets verder parkeerde ging het dan weer vlot.
Had ik daarvoor een Fibit nodig? Nope. 
Dan over het tracken van de slaap: na een week weet je hoeveel keer je wakker werd, gemiddeld uren slaap, … Allemaal kei interessant, die statistieken, tenminste voor een datasexual. “Meten is weten”, maar enkel als je iets met die data kan. En eerlijk: ik zou begot niet weten wat er mee aan te vangen.
En da’s volgens/voor mij het probleem met de Fitbit: het meet perfect in welke mate je beweegt en slaapt, maar het helpt niet om te voorkomen dat je je doelen niet haalt. Blijkbaar port zo’n Jawbone UP jou na een tijd van inactiviteit, dat lijkt me al handiger. Maar meten of achteraf te weten hoe goed of slecht je bezig was… daar ben ik niet mee gediend.
Dus na een weekje vloog hij uit. Maar dat wist je al. De Fitbit voelde meer als een enkelband dat mijn partner-in-crime.
De eerste week is het wel fun, veel lopen om die lichtjes te doen branden (marketeers noemen dit gamification) maar daarna wordt het wat infantiel. Jezelf tot een punt verheffen waarbij je spontaan na een uurtje zittend werken opstaat, een collega in een ander gebouw opzoekt, een meeting rechtstaand doet, … dat moet het doel zijn.
Of ik nog andere trackers ga proberen? Denk het niet. Of ik zo’n tracker met hartslag ga proberen? Waarschijnlijk wel. Stiekem hoop ik natuurlijk dat Coolblue er mij eentje opstuurt om te testen maar uiteindelijk is naar je lichaam luisteren nog altijd het beste, zonder daarbij als een fitness-yoga-mindfullness goeroe te willen klinken. En bewust te worden van je beweegpatroon.
Trouwens: met deze koude temperaturen ben ik warm ingepakt om te gaan lopen, en kan ik mijn horloge (met hartslagband) lekker bovenop mijn kleren aan doen, zie ik mij met zo’n hartslagmeter op de pols nog niet doen.
Nah!
door Jerry Hamal – Wil je meer Jerry? Klik dan hier!
